Anne hamileyken…
Varlığını öğrendiğim 8 Temmuz 2009 sabahından bugüne 248 günü karnımda 79 günü dışarda olmak üzere tam tamına 327 günümüz birlikte geçmiş. Son 79 günün güzelliğini bizzat yaşarken bile o 248 günü ne kadar özlediğimi itiraf etmek istiyorum. Sokakta gördüğüm hamilelere özenerek bakarken yakalıyorum kendimi. Çoğu zaman onlar da bebeğine kavuşmuş vaziyetteki bana özenerek bakıyorlar ya neyse!
Çok ama çok güzel bir yolculuktu bizimkisi. Belki benim de klasik hamilelik şikayetlerim vardı ama varlığının verdiği mutluluktan olsa gerek farkedemedim bile 🙂 Her anımızın kıymetini bilerek, tadını çıkartarak hayatımın en huzurlu günlerini geçirdim sen içimdeyken. Öpüp koklamaktan kendimi kaybetmişken seni tekrar içime sokasım gelmesi bundandır belki de…
Sanma ki içerdeki halini şimdiki haline tercih ederim, asla! Ama bu özlemin de adını koyamıyorum. Hayatımız boyunca anne rahmindeki huzuru ararmışız oğlum. Senin için huzurun merkezi olmak beni de aradığım dinginliğe kavuşturdu galiba. Başka bir açıdan baktım hep uykusuz gecelere çünkü aynı yoğun huzuru sadece tek bir anda tekrar hissedebiliyorum. Gün doğumunda seni emzirirken, sen gözlerimin taa içine merakla bakar, bir yandan da derin derin iç çekerken, mis kokun etrafa yayılmışken…Bu anı beynime kazımak istiyorum.
Bardağın dolu tarafını görmek diye klişe bir laf vardır oğlum ama doğrudur. Nereden baktığına bağlı. Ben birşeylerden şikayet edeceğime buradan bakmanın keyfini yaşıyorum. Bana ne yaptın bilmiyorum ama şu an içinde bulunduğum ruh halini seviyorum. Teşekkür ederim, gelip kucağıma konduğun, içimi tarifsiz mutluluklarla kapladığın için…
canim benim… insallah hep bole keyifli bi yolculuk olur anneligin… sevgilerimle